Bu sefer zilin de sinir bozucu sesiyle kapı bir kaç defa daha itip kakıldı.
Yerimden kalkıp açtım kapıyı, göz gözeydik. Yine durmuştu dünya benim için bir kez daha.
Deniz gözlerinle hissiz bir bakışın vardı bana. Anladım, sonuna gelmiştik. Yutkundum. Ağzımda zehir tadı.
Hiç bir şey söylemeden girdin içeri, tekli koltuğa oturdun ve susmaya devam ettin.
Napalım dedim içimden, kaçınılmaz sona yaklaştık bari bir sigara yakalım da olan olsun diyordum.
Ben de oturdum karşına. Arkada Tarık Akan'ın sesi vardı.
"Zehra beni sevdiğini söyle yoksa atlarım aşağı!"
Sen de yaktın bir sigara ve nihayet yeniden göz gözeydik.
"Olmayacak." dedin buz kesmiş sesinle.
Olmuş muydu şimdi bu? Olacak iş mi senin söylediğin Deniz?
Onca dert varken dünyada, insanlar açken, çocuklar ölürken, memleket elden giderken ikimiz için olmayan neydi?
Neyi olduramadık yada neyi oldurmaya çalışırken bir şeyler ters gitti?
Bin bir soru çıkarabilirim sana bununla ilgili ama ağzında tek bir kelime olacak belli
-Olmayacak..-
-Olmayacak..-
Olmasın Deniz. Şu saatten sonra hiç bir halt olmasın.
Umursamaz ve biraz da sert bir tavırla kapıyı işaret ettim.
"Burda olmuyorsa git başka yerde oldur."
Son cümlemi söylememi bekliyor olacakmışsın ki koltuktan kalkıp kapıyı çarpıp gitmen bir oldu.
Olsun.
Canın saolsun..
3.9.17
-a
