çünkü artık seni önemsemekten korkuyorum
ve senin de beni önemsemekten korkar
hale gelmeni istiyorum,
çünkü artık yorgunum ve saçmalıyorum.
haksızım ve abartıyorum,
sebepsiz ve kinsiz,
boş veriyorum,
vazgeçiyorum,
umursayamıyorum,
üzülemiyorum,
ödenilesi bedelleri ödemekten bir türlü
ürkmüyorum,
rezil olmak gibi bir takıntım da olmyınca,
kırdığım kalplerin ağıdını duyamıyorum,
çekilen acılara ''oh olsun.''
demiyorum elbette
ama çekilen acılara diyecek bir lafım
olmuyor artık,
''çeksin ne yapayım'' dan başka
ne yapabileceğimi de bilmiyorum,
insanların eleştirilerine aldırış etmemeyi değil
edememeyi öğrendiğin gün,
saçmalamak,
boş vermek,
umursamamak ve dengesizleşmek
sana o kadar mantıklı gelecek ki,
kişilik çizgilerin yok olacak,
başka bir insan olmaya ilk adımını
atmış olacaksın,
artık sıkılmayacaksın,
üzülemeyeceksin,
gülümsemek ve eğlenceli vakitler geçirmeye
ihtiyaç duymayacaksın,
planlarını, hayallerini, ideallerini bir kenara bırakacak
kadar bile halin olmayacak,
bunu bir hafıza kaybına benzetebilirsin,
bunu bir dağda kaybolmaya ve bu kayboluşun
farkına dahi varamamaya benzetebilirsin.
ve sana göre bu yapılan mantıksız davranışlara
kılıf uydurmak gibi gelecektir,
vazgeçtiğinde anlayacaksın ki,
davranışlara kılıf uydurmadan evvel
mantıklı ya da mantıksız oluşunu
sorgulamaya erineceksin,
aman yaa diyeceksin,
söylenilenleri dinleyemeyecek,
söylediklerini hatırlayamayacaksın,
elbette ki düşünmeden edemeyeceksin
fakat öyle bir raddeye geleceksin ki
düşünüyor olduğunun farkına varamayacaksın,
bu da düşüncelerini önce senin
sonra diğerleri için anlamsızlaştıracak,
ve o gün,
bir zıpkın gibi sokulacak kafana
'artık hayata yeniden başlayamayacaksın'
biliyorum
çünkü
artık hayata yeniden
başlayamıyorum.

'bugün 30 eylül 2016
yarın sabah bulgaristan'a gidiyorum.
yeniden başlayamadığımı itiraf etmek
için yazıyorum;
sevdiğinizden vazgeçmeyin..