azalarak

Kendimi;
Büyük heveslere alınmış,
Evde köşesi bile ayrılmış,
Sonrasında sadece dekor olarak kalmış beyaz kuyruklu bir
piyano gibi hissediyorum.

Evde kimse yokken peslerde gezinen,
Kalabalıklar içindeyken tüm asaletiyle kenarda duran,
Ona dokunmasını bilen birini bekleyen,
Aslında beklemeyecek kadar da yorgun.

Artık paylaşılmayan iki yastığın üst üste konduğu,
Huzursuz uyanılan her sabaha,
Bölük,
Kırık,
Yıkık,
Kanatan tüm yaralara,

Bir anlığına sen zannettiğim insanların
hızlıca önüne geçip
yüzüne baktığım her yanılsamaya,
Gözlerini görmeden
Gülüşünü duymadan
Kokunu hissetmeden
Ellerine dokunmadan geçirdiğim her dakikaya,
Kimseye inanmamaya,
Güvenmemeye
Sarılmamaya
Dökülmemeye
Kendimden bile uzaklaştığımı hissettiğim bu zamanlara,
Hiç bir şeyden tat almadığım,
Günlerce uyumak istediğim, 
Kursağımdaki heveslerden yutkunamadığım,
Şahsımdan hazzetmediğim,
Giderek her şeyden ve
herkesten uzaklaştığım bu hayata inat...

Hala yaşıyor ya insan, heyhat!

'Nasılsın?' demişsin.
Hayattayım.

Hala nasıl oluyorsa işte.
Bir şekilde.