dünyanın bir diğer ucuna da gitsen, her köşeyi döndüğün yerdeyim. bir gün adımı unutacak olursan, bana benzesin tüm sevdiklerin.

Her gün aynı yolu yürüyor, aynı gökyüzünü izliyordum. Bazen bu işi biraz abarttığım ve günlerce aynı kıyafetleri giydiğim bile oluyordu. Hayatımda ne mutluluğa ne de hüzne dair hiç bir şey yoktu. Tabiri caizse bir ot gibiydim.
Sanki yaşamıyor, yalnızca nefes alıyordum.
Duygularımı yakın bir zamanda aldırmıştım ve çok pişmandım.
İyi veya kötü bir şey hissetmediğim bir hayata yaşamak diyemezdim. 
"Şu kalbimin ortasına bıçaklar saplansa da ufacık bir şey hissetmiş olsam." diye dua ediyordum. Hayatta en kötüsü hissiyatsız kalmakmış, geç anlıyordum. Her gün o kadar önceki günün aynısıydı ki, insanı aptalca sayılabilecek bir döngüye sürüklüyordu. 
İşte böyle günlerden birinde, tam da o aynı gökyüzünü izlerken, seninle karşılaştım. 
Aşk; önceden tanıdığım, sonrasında tövbeler ettiğim, bugün yine ne pahasına olursa olsun peşinden koşmak istediğim bir duyguydu. Yerlere düşmeyi kabul ettim. Yüzünü çevirip gitme ihtimalini bir kez düşündüm, bir daha aklıma getirmedim. Bir insan rüyalarınıza giriyorsa yanına gitmeniz gerekmez miydi?
Yine o aynı gökyüzünü izlerken anladım ki, bu sefer farklı bir şeyler vardı. Bugün, baktığım yıldızları görebiliyordum. Bilincim açılmıştı. Seni bulmak benim için bir aydınlanmaydı. Hep söylüyorum ya, aşka düşen bir insan başka biri olarak buradan çıkıyordu. Bu yüzden varlığına ulaşma çabası benim için her şeye değerdi.
Sonunda burada yanımda olup olmamanın hiçbir önemi yoktu. 
Bugün benimle aynı gökyüzünü izliyordun, önemli olan sadece buydu. 
Gecenin bir yarısı heyecanla uyanıp gülüşünü anımsıyordum. Sen hiç kimseye karşı bunları hissetmiş miydin? Bir insanı sevmenin ne olduğunu benim gibi biliyor muydun?
Beni sevebilme ihtimaline dair bir hayal dahi kurmuyordum. Sen karşımda duruyordun ve çok güzeldin. Gerisi umrumda değildi. 
İstersen hiç sevmezdin beni ama yine de uzaklara yollayamazdın. Sen elimi tutmasan da ellerim seni bırakmazdı. Hayallerim peşinden gelir, sana hissettiğim tüm duygular kafanın etrafında dolanırdı. Hem de sonsuza kadar..
Artık çekip gitsen bile, aynı gökyüzünün altında nefes aldığımızı biliyordum.
Ve bu yaşamama yetiyordu.